‘SAĞLIK OLSUN MU’ DİYELİM!

Mesleki körlük nedir? Şimdi size onu anlatacağım.

Mesleki körlük uzun yıllar aynı yerde aynı işi yapan kişilerin bir süre sonra orada yaptığı rutinlere çok fazla alışması ve dışarıdan bakan birinin hemen fark edebileceği sorunları, eksiklikleri veya insani durumları artık göremez hale gelmesidir.

Bir arkadaşım geçtiğimiz günlerde tamda bu durumu tasvirleyen yaşadığı bir olayı anlattı.

Olay şöyle;

Arkadaşım yaşadığı ciddi bir rahatsızlıktan dolayı, hastaneye gidiyor. Doktor güzel bir şekilde ilgi alaka gösterdikten sonra kendisini kan tahlili için yönlendiriyor. Arkadaşım kan alma birimine gittiğinde, oradaki hemşirenin telefonla konuştuğunu görüyor. ‘Beni görünce nasıl olsa kapatır’ düşüncesiyle koltuğa oturuyor. Hemşire telefondaki kişiye, ‘Evet evet şimdi hastam geldi’ diyerek arkadaşımın yanına telefonu omzuna yaslayarak oturuyor. Arkadaşım panik atak olduğu için bir an telefon kan alırken koluma düşer mi gerginliği ile derin derin nefes alıp verince hemşiremiz telefondaki şahsa şunları söylüyor, “Hastada şimdi can verecek korkudan mahvoldu.”

Bu cümleler üzerine hala insani olarak cevap verme isteği duyan arkadaşım, “Bende panik atak var. O yüzden böyle oldum” diyor. Hemşiremiz ise telefondaki şahsa yine dönerek, “Duydun mu panik atağı varmış da mahvoldu” diyerek gülüyor. Ve bu vaziyette telefon omuzda kan alınıyor.

Trajikomik hikayemiz bu kadar…

Şu koltukta oturan belki telefondaki kişi olsa iki katı ihtimam gösterecek olan hemşire hanım, karşısındaki hastayı bir gram umursamadan bütün ciddiyetsizliği ile mesaisini doldurmaya çalışıyor.

Meslek etiği, hasta mahremiyeti ve en önemlisi insani nezaket…

Bunlar adeta yok oldu.

İnsanca muamele görmek, saygı duyulmak ve haysiyetli bir sağlık hizmeti almak için illa cepler dolusu para döküp özel hastanelere mi gitmek gerekir? diye düşünmeden edemiyorum. Ya da o hemşirenin işinin hakkıyla yapması için illa ki bir özel hastanede mi çalışması gerekiyor?

Hiç kimse alınıp gücenmesin ama gerçek bu oldu maalesef…

Elbette işini hakkıyla, vicdanıyla ve güler yüzüyle yapan binlerce sağlık neferini tenzih ediyorum. Fakat devletin hastanesinde, bu devletin hiçbir ferdi böyle bir muameleyi hak etmiyor!

Sağlık personeli olmak vicdan ve merhamet işidir. Hiç kimse onların yoğun çalışma şartlarını, nöbet yorgunluklarını ya da ailelerinden çoğu zaman uzak kalmalarını göz ardı etmiyor. Ama bu tarz yaşanan uç olayları da görmezden gelemeyiz.

Madem işin içinde bulunan sağlık çalışanlarımızın bazıları mesleki körlük yaşayarak bu durumları normalleştiriyor o zaman Konya İl Sağlık Müdürlüğü daha çok elini taşın altına koymalı bence… 

Denetimler gerekirse sıklaştırılmalı, personel iletişimi ve hasta hakları konusunda daha ciddi adımlar atmalı…

Kimseye işini öğretmek gibi bir gayemiz yok. Fakat bu tarz durumlar o kadar çok yaşanmaya başladı ki, bir müdahale gerektiği apaçık ortada!

Çünkü kurumlar, sadece koridor duvarlarına asılan, ‘Hasta Hakları’ tabelalarından ibaret değildir!

*Bu yazı Konya Sürmanşet Gazetesi'nde yayınlanmıştır.